Christopher Mamengi speelt al 6 jaar bij Jong FC Utrecht
Christopher Mamengi ademt voetbal. Op vierjarige leeftijd begon hij bij zijn eerste voetbalclub CJVV in zijn geboortestad Amersfoort. Na een paar jaar gespeeld te hebben bij RODA ’46 in Leusden, verruilde hij de club uiteindelijk in 2014 voor zijn dreamteam: FC Utrecht. Daar speelt hij sinds 2018 betaald voetbal.
De jongensdroom
De voetbalambities van Chris werden op jonge leeftijd al gevoed door zijn vader. Als kleine jongen nam zijn vader hem met de trein vanuit Amersfoort mee naar Stadion Galgenwaard in Utrecht. Ze waren als een van de eersten in het stadion aanwezig, zelfs de warming-up was nog niet begonnen. Chris’ z’n ogen glinsteren als hij terugdenkt aan het moment. “Dan zat ik daar in het bijna lege stadion te wachten met mijn vader. Toen ik de spelers eenmaal het veld op zag lopen, dacht ik ‘ja, dit is de droom, om in Galgenwaard te mogen spelen en te presteren’.”
Chris trainde hard en leefde voor het voetbal. Jaren later, toen hij 13 jaar oud was, kwam de droom uit. “Ik kwam thuis van school en mijn vader riep dat er een brief van Utrecht voor mij was bezorgd. Daarin stond dat ik mocht komen trainen!”. Chris kan niet goed omschrijven wat er door hem heen ging op dat moment. Hij wist alleen dat hij de kans moest pakken. “Ik zei tegen mijn vader ‘Utrecht is de droom, daar wíl ik gewoon spelen’. Dus ik heb een keer meegetraind en een wedstrijd meegespeeld, waarna ik te horen kreeg dat ik was aangenomen voor de jeugdopleiding aan de FC Utrecht Academie.” Chris speelt nu al 6 jaar bij Jong FC Utrecht en krijgt alle ruimte om zich te ontwikkelen. Vijf keer per week staat hij op de grasmat, soms wel twee keer per dag. Sinds 2018 mag hij ook meetrainen met het eerste elftal, waarvan hij hoopt er ooit in te mogen spelen.
Het meest trots is Chris op het winnen van het EK met Oranje onder 17 in Engeland. Daar stond hij in de finale tegen Italië waar Nederland met strafschoppen de titel won. “Dat ik voor het nationale team mocht uitkomen, waar de beste jongens uit die leeftijdscategorie van de beste clubs hier in Nederland spelen, vond ik heel bijzonder.” Het moment dat de winnende penalty viel, kan Chris zich nog goed herinneren. “We renden allemaal naar de keeper toe en omhelsden elkaar. Dat was een magisch gevoel. Dat gevoel heb ik nog nooit eerder meegemaakt in mijn carrière.” Stiekem hoopt Chris het gevoel nog een keer te mogen ervaren als zijn club bijvoorbeeld de play-offs wint of Europa in gaat en hij daar bij mag zijn als onderdeel van het team.
Naar te top
Voor het eerst in zijn leven beklom Chris onlangs de trappen van de Domtoren. Vanuit hier kan hij niet alleen het stadion zien, maar ook zijn geliefde Amersfoort. Hij kan zich wel relateren aan het oeroude monument. “Het was een zware klim, maar ik ben blij dat ik het heb gedaan. Het uitzicht vanaf de top is prachtig. En net als de Dom staat mijn carrière ook in steigers, het moet allemaal nog beginnen.” Zo wil hij nog minuten maken in de Eredivisie, dat is waar hij zo hard voor werkt. “Net zo hard als de mensen hier werken aan de Domtoren, werk ik ook aan mijn sportcarrière.”
Je cookie-instellingen blokkeren deze video.
Als je Chris vraagt naar zijn favoriete stukje Utrecht, dan blijft zijn antwoord toch – hoe kan het ook anders – het stadion. Niet alleen omdat het de thuishaven is van zijn ploeg, hij is hier opgegroeid en heeft er veel herinneringen. “Ik denk dat mijn liefde voor Utrecht ervoor heeft gezorgd dat ik net dat extra stapje harder mijn best doe.”
Beeld: © Fotostudio Red Green Blue
